Այսօր Սերժ Սարգսյանի հրամանագրով «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» 1-ին աստիճանի մեդալով պարգևատրվել է Հայաստանի Հանրապետության Նախագահի վերահսկողական ծառայության ղեկավար Հովհաննես Հովսեփյանը։
Առաջին հայացքից կարող է թվալ, որ շարքային նախատոնական պարգևատրում է՝ առանց որևէ քողարկված ենթատեքստերի, սակայն իրադարձությունն այդքան շարքային չի երևում, եթե հաշվի ենք առնում նոր Սահմանադրությամբ նախատեսված վերահսկողական ծառայությունների միավորման փաստը:
Ու հենց այս ենթատեքստում էլ խիստ հետաքրքիր է դառնում Հովսեփյանի պարգևատրումը նման աստիճանի մեդալով: Կարելի է ենթադրել, որ երբ այդ միավորումը լինի, զուտ հռետորական է դառնում այն հարցը, թե ում են վստահելու նոր միասնական մարմնի ղեկավարումը:
Ոչ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ ԱԺ ներկայացված «Ընտանեկան բռնության կանխարգելման» մասին օրինագիծը համառորեն ու նույնիսկ՝ բավականին բռի կերպով բրթում է ԵՄ-ն: Մեր պետությունն էլ սովորության համաձայն այդ այլասերվածներից վերցրել է 11 միլիոն եվրո գրանտ ու հիմա չի կարող կտրականապես մերժել այս օրինագիծը՝ ուզած-չուզած պետք է կա՛մ ընդունեն այն, կա՛մ վերադարձնեն փողերը:
Ինչեր ասես, որ չես տեսնի հայ-ադրբեջանական տեղեկատվական պատերազմում, բայց որ ադրբեջանական գեչատեսչության մուտիլովշիկությունն այնպիսի աստիճանի հասնի, որ այն ստիպված լինի հերքել ադրբեջանական ագիտպրոպի «սոխակ»՝ Էյնուլլա Ֆաթուլաևի Հագգինը, դա արդեն աննախադեպ է։
«Երկիր Ծիրանի» կուսակցությունում կարծես հաստատակամ են՝ մեմ ու ծաղրի առարկա դառնալու հարցում ամեն բան անելու ռազմավարությանը մինչև վերջ հավատարիմ մնալուն։ Համենայն դեպս, այդպիսի տպավորություն է ստեղծվում Փոստանջյանի և յուր «թիթիզիկ պոդրուժկեքի» ընդունած հերթական որոշումից, համաձայն որի, Երևանի ավագանում այս կուսակցության ունեցած 5 անդամներից 2-ին առաջարկվում է վայր դնել մանդատները ու հեռանալ կուսակցությունից։ Տարօրինակ զուգադիպությամբ՝ այդ երկուսն էլ տղամարդիկ էին։ Որպես պատճառաբանություն բերվում է էլ ավելի տարօրինակ փաստարկ․ պարզվում է այս բիրտ արուները շեղվել են կուսակցության գաղափարներից ու գործունեության պլանից։
Սուրիկ Խաչատրյանից ու յուր որդյակից հազիվ էինք պրծել, հիմա էլ նոր պատուհաս է գլուխ բարձրացրել, բայց այս անգամ՝ Հայաստանի հյուսիսում։ Գյումրու նախկին քաղաքապետ ու Ծառուկյան դաշինքի թեթև ձեռքով՝ արդեն նորընտիր «մանդատակիր» պատգամավոր Վարդան Ղուկասյանը՝ նույնի ինքը՝ Վարդանիկը, դեռ չի էլ հասցրել ստանձնել երեսփոխանի պարտականությունները, իսկ նրա սիրասուն զավակ Սպարտակը կրկին երևակայել է իրենց պատմական Սպարտակ ու գլադիատորական մարտեր է սկսել։ 
Մի հին անեկդոտ կա․ մրջյունը անտառում քայլելիս, տեսնում է մի սատկած փիղ։ Նայում է իր շուրջ, տեսնում է, որ հետևող չկա ու սկսում է փղի լեշի նկատմամբ սեռական ոտնձգություններ անել։ Ու չի էլ նկատում, թե ոնց է ամբողջ անտառը աստիճանաբար հավաքվում ու զարմանքով հետևում իրեն։ Մեկ էլ ձայն են տալիս սրան։
Հայաստանում ընտրական պրոցեսսները միշտ էլ հեռու են եղել դասական կուլտուրայից, իսկ ՀՀԿ-ում՝ առավել ևս։ Ըստ էության՝ ՀՀԿ-ում գործել և գործում է հետևյալ մոդելը․ բոլորը փող են հավաքում, որը ծառայեցվում է ընդհանուր շահին և գումարած դրան՝ այն միջոցները, որոնք ծախսում են մեծամասնական, իսկ հիմա՝ ռեյթինգային թեկնածուները։ Արդյունքում, առանձնակի ադիոզ դեմքերի ծախսած գումարները ավելի շատ են լինում և դրանց հաշվին վճարվում են ընտրակաշառքներ և այլ ստվերային ծախսեր։
Երբ «Ծառուկյան» դաշինքը հրապարակեց իրենց 15 քայլերի կոնցեպցիան, ինձ թվում էր, թե այս քարոզարշավում ավելի պոպուլիստական ու անիրատեսական ծրագիր չի լինի էլ, բայց այն բանից հետո, երբ այսօր ծանոթացա «ԵԼՔ»-ի ծրագրին, ակամայից սկսեցի խորը հարգանքով լցվել անգամ «15 Քայլի» հանդեպ։ Մոտս տպավորություն է, որ կուսակցությունները որոշել են պարզել մեր ազգաբնակչության բթամտության սանդղակը, որովհետև իրոք պետք է կատարյալ բութ լինել, որպեսզի լուրջ ընդունել նման ծրագրերը։