«Դասադուլ» դիվերսիոն գործողությունը տապալվեց․ ձախողումների շղթան շարունակվում է

Այսպիսով՝ կարելի է արդեն արձանագրել, որ տարկետման հարցի շուրջ կազմակերպված «Դասադուլ» հատուկ դիվերսիոն գործողությունը տապալվեց։ Այն տապալված էր արդեն երեկ, երբ ուսանողները դասադուլ հայտարարեցին, ինչից հետո իրադարձությունները սկսեցին էժան կրկես հիշեցնել․ մի քանի ժամ տևած դասադուլից մարդ վատացավ, այսօր Բաղրամյանը փակեցին ուղիղ 15 րոպեով, իսկ հետո ցրվեցին, օրենքն ընդունվեց․․․ Կարծում ենք, որ այս փուլում արդեն բոլորի համար ակնհայտ է, թե ովքեր էին քաղաքական այս կարճ բենեֆիսի իրական բեմադրողները։ Տարակուսանք է առաջացնում թերևս այն, որ անգամ մարդավարի չէին բարեհաճել քողարկել այն բոլոր սպիտակ թելերը, որոնցով այս գործընթացի լեյտմոտիվ դեմքերն ու մոխրագույն կարդինալները կապակցված են իրար․․․ Ինչևէ, առավել հետաքրքիր են ձախողման պատճառները։ Թվում է, թե շատ հարմար թեմա էր ընտրվել, որպեսզի սոցիալական այնպիսի շարժում ձեռնարկվեր, որը կսասաներ Սերժ Սարգսյանի թիմի դիրքերը, բայց այս խաղը ձեռնարկողները լավ չէին հաշվարկել իրենց խաղաքարտերն ու դրույք անելով տարկետման հարցի միայն էմոցիոնալ կողմի վրա՝ մոռացել էին մի շատ կարևոր բան։ Այո՛, բանակին վերաբերող ՑԱՆԿԱՑԱԾ հարց բարձր էմոցիոնալ ֆոն ունի մեր ժողովրդի համար, բայց ամեն հարց չէ, որ միանշանակ ընկալում ունի։ Նույն տարկետման հարցը հենց դրանցից է։ Այո՛, կան մարդիկ, ովքեր առաջին հերթին էմոցիոնալ մտածողություն են ցուցաբերում ու սկսում են բողոքել, դասադուլներ անել, հիասթափված արտագաղթել ու չարանալ, երբ խոսքը գնում է տարկետման մասին։ Դրանք առավելապես այն մարդիկ են, ովքեր տարկետման համակարգի շահառուներն են, նրանց հարազատներն ու, միանշանակ, բոլոր այն մարդիկ, ովքեր պլանավորում են տարկետման միջոցով խուսափել զինվորական ծառայությունից։ Սակայն կա մարդկանց մեկ այլ, ոչ պակաս մեծ խումբ, որը նույնքան էմոցիոնալ մտածողություն է ցուցաբերում ու համարում է, որ անարդար է, որ մեկը ծառայի, իսկ մյուսը, գիտնական խաղալով, խուսափի ծառայությունից, արդարացված չէ համարում, որ հազարավոր տղաներ խրամատներում իրենց կյանքը վտանգեն, մի քանի հարյուր գանգրահեր, մորուքավոր տղաներ ու հիփսթեր աչոնիկներ ազգափրկիչ խաղան ու խոսեն արդարությունից։ Էլ չխոսենք այն մասին, որ շատ պարզ իրողություն կա․ տարկետումը վերացնել առաջարկողներն ունեն երկաթբետոնե արգումենտատիվ բազա ու բացի էմոցիոնալ մանիպուլյատիվ հնարքներից՝ կարողանում են բերել փաստեր, թվեր ու տրամաբանական առաջարկներ, ինչը բացարձակ չի ստացվում տարկետման պահպանման կողմնակիցների մոտ։ Մի խոսքով՝ օպերացիան տապալվեց, ու սա հերթական, բայց ոչ վերջին ձախողումն էր։ Եվ մինչ ոմանք փորձում են սրանում տեսնել սոսկ Վիգեն Սարգսյանի դեմ ուղղված դիվերսիոն գործողություն, իրականում հարվածի գլխավոր հասցեատերը Սերժ Սարգսյանն էր։ Հարվածն էլ, ըստ ամենայնի, վերջինը չէր, բայց եղածները մեծ հավատ չեն ներշնչում, որ հաջորդներն ավելի հաջողակ կլինեն։

Ովքեր են «Դասադուլ» օպերացիայի իրական տիկնիկավարները․ նախապատրաստվում է բախում

Երևանում շարունակվում է 2017-ի աշուն-ձմեռ քաղաքական եթերաշրջանի գլխավոր դիվերսիոն օպերացիան, ու այսօր արդեն կարելի է հասկանալ, թե ովքեր են դրանում ներգրավված մարիոնետների տիկնիկավարներն ու ինչ հաշվարկներով են առաջնորդվում։ Հետաքրքրականն այն է, որ անունները սկզբունքային նշանակություն չունեն, ու ամենևին պարտադիր չէ, որ գլխավոր տիկնիկավարը հայկական անուն-ազգանուն ունենա։ Սակայն էական է, որ այս անգամ այդ չարաբաստիկ տիկնիկավարներն ավելի լավ են պատրաստվել դիվերսիոն օպերացիային ու ավելի լուրջ կադրային և մարտավարական մշակման փուլով են անցել, քան դա «Էլեկտրիկ Երևան»-ի դեպքում էր կամ էլ տխրահռչակ Սասնա ծռերի։

Անուններն էական չեն, որովհետև անհատների ուժերից վեր է նախաձեռնել մի բան, որտեղ իրենց ռեսուրսները կմիավորեն Սասնա ծռերի խմբակի անդամները, ՕՐՕ-ական ակտիվն ու ԵԼՔ-ը։ Միակ մտահոգիչ փաստն այն է, թե ինչու են այդքան անզգույշ գտնվել ու նոր «Մաքսիմ Սարգսյան ու Վաղինակ Շուշանյան»-ի քասթինգի արդյունքում ընտրել ակնհայտորեն իրենց վրա մատնանշող մարիոնետների, ինչպիսին ԵԼՔ-ական պատգամավոր Արարատ Միրզոյանի օգնական Վահան Կոստանյանն է։ Սա իրոք տարակուսանք է առաջացնում, եթե հաշվի առնենք, թե ինչ հաջող ընտրություն է կատարված մյուս գլխավոր մարիոնետի՝ Դավիթ Պետրոսյանի մասով․ հա՛մ ծառայած է, հա՛մ Ապրիլյանին է կամավորագրվել, հա՛մ լավ ուսանող է։ Էլ չխոսենք այլ կերպարների մասին, ովքեր այս երկուսի ստվերում մի քիչ աննկատ են մնում, բայց նրանց մեջ էլ կարելի է գտնել վերոնշյալ քաղաքական ուժերի համակիրների ու երիտակտիվի ներկայացուցիչների։

Ինչևէ, այս փուլում արդեն հասկանալի է, թե ինչ դրույք են արել տիկնիկավարները․ առաջին փուլում ստեղծում են բողոքի ալիք՝ երիտասարդության համար հասկանալի ու ընկալելի էմոցիոնալ հարցի շուրջ (տարկետում չի լինելու, բոլորիս բանակ են տանելու), երկրորդ փուլում ցույց են տալիս «ռեժիմի» հետ բանակցելու անիմաստությունը (տապալված հանդիպումները Լևոն Մկրտչյանի, Վիգեն Սարգսյանի ու Կարեն Կարապետյանի հետ), իսկ երրորդ փուլում արդեն պետք է տեղի ունենա էսկալացում, որն իմպուլս կհաղորդի փողոցային պայքարին ու ավելի կմասսայականացնի այն։ Միջազգային փորձն ու գունավոր հեղափոխությունների տեխնոլոգիաները հուշում են, որ դա հնարավոր է միայն բախման դեպքում, երբ մինչև այդ փիառված «պուպուշ ու խելոք այդ երեխաներին» կծեծեն/կնեղեն/ռեպրեսիաների կենթարկեն։ Իդեալական տարբերակում լավ կլինի, որ դա տեղի ունենա ուղիղ եթերով՝ տեսախցիկների առջև, բայց եթե անգամ այդպիսի հնարավորություն չստեղծվի ոստիկանության կողմից, միշտ կարելի է կազմակերպել բեմադրություն, ու արդեն կապտուկներով ու քերծվածքներով մարիոնետները կսկսեն տեսախցիկների առջև պատմել, թե ինչպես անհայտ անձինք իրենց բռնության ենթարկեցին ու սպառնացին, որ ակցիաները չդադարեցնելու դեպքում ավելի վատ կլինի։ Ընդ որում՝ չի բացառվում, որ տիկնիկավարները վաղօրոք չզգուշացնեն էլ իրենց մարիոնետներին, որ հանուն «սուրբ գործի» անհրաժեշտ է ծեծ ուտել, և վերջիններս ամենայն անկեղծությամբ կարող են հավատացած լինել, որ իրենց իրոք «ռեժիմն է» ծեծել։

Ողջ հարցն այն է, թե ովքեր են այդ տիկնիկավարներն, ու մինչև ուր է հասնում մարիոնետների բուրգի գագաթը։ Իսկ հարցերի հարցն այն է, թե հանուն ինչի է այս ամենն արվում և արվում հենց հիմա։ Կրիմինալիստիկայի մեջ մի հայտնի սկզբունք կա՝ միշտ փնտրեք, թե ում է սա ձեռնտու։ Դա դեռ այդքան ակնառու չէ, բայց ամեն ինչ տանում է նրան, որ ի վերջո ռուսական «գազային» հետք է հայտնաբերվելու, իսկ շահողների կաբինետները լինելու են հենց պետական համակարգում ու դրա ոչ ամենացածր էշելոններում։

Կարեն Կարապետյանին նեյտրալիզացնելու են Գագիկ Ծառուկյանով

Գաղտնիք չէ, որ ՀՀ քաղաքական ողջ համակարգն ու պետական ապարատը շունչները պահած սպասում են 2018 թվականին, որպեսզի հասկանան, թե, այնուամենայնիվ, ով է լինելու ՀՀ վարչապետ, իսկ ովքեր՝ փոխվարչապետներ։ Այս փուլում արդեն կարելի է մեծ վստահությամբ պնդել, որ վարչապետի հարցը որոշված է, ու այդ պաշտոնը զբաղեցնելու է Սերժ Սարգսյանը։ Կարելի է ասել, որ այս հարցում ինտրիգ այլևս չկա էլ։ Միակ ինտրիգային գործոնը Կարեն Կարապետյանի քաղաքական հետագա կարիերան է, ու կախված նրանից, թե որ սցենարը կընտրվի Կարապետյանի համար, պարզ կլինի, թե ովքեր են լինելու 3 փոխվարչապետները։

Նոր սահմանադրությամբ ՀՀ Կառավարությունն ունենալու է 3 փոխվարչապետ։ Այս պահին կարելի է վստահ փաստել, որ Սերժ Սարգսյանը չի ցանկանում, որ 2018-ին իրեն ու ՀՀԿ-ին մեղադրեն ավտորիտարիզմի մեջ, ուստի մեծ հավանականությամբ, կձևավորվի կոալիցիոն կառավարություն Ծառուկյան դաշինքի ու ՀՅԴ-ի հետ։

Եթե հիմք ընդունենք այս հիպոթեզը, ապա, ամենայն հավանականությամբ, Կարեն Կարապետյանը կնշանակվի առաջին փոխվարչապետ, ինչպես արդեն քանիցս գրվել է մամուլում, որպեսզի հնարավորինս անցավ իրականացվի այս վերադասավորումը, որպեսզի դա չընկալվի որպես պառակտում ու չհարվածի Կարապետյանի ամբիցիոզ իմիջին։

Մյուս փոխվարչապետը կլինի Ծառուկյան դաշինքից։ Դա, ամենայն հավանականությամբ, լինելու է հենց Գագիկ Ծառուկյանը, ով հանդես կգա որպես Կարապետյանի հակակշիռ ու բալանսավորող տարր։ Այս երկուսի մրցակցությունը/դիմակայությունը թույլ կտա Սերժ Սարգսյանին պահպանել իշխանության իր հեգեմոնիան ու խուսանավման բավականին լայն միջանցք կստեղծի վերջինիս համար։ Եթե անգամ Ծառուկյանն անձամբ չլինի փոխվարչապետ, ապա ԲՀԿ-ն, միևնույն է, ունենալու է այդ պորտֆելը։ Ողջ հարցն այն է, թե ով կստանա այն։ Օբյեկտիվ գնահատումը ցույց է տալիս, որ քաղաքական այս թիմից միակ մարդը, ով ունի բավարար քաղաքական կշիռ ու ազդեցություն՝ այս կոնֆիգուրացիայում դեր ստանալու համար, դա Իշխան Զաքարյանն է, ուստի երկրորդ փոխվարչապետը կլինի կա՛մ Ծառուկյանը, կա՛մ Զաքարյանը։

Վերջապես, երրորդ փոխվարչապետը լինելու է ՀՅԴ-ից։ Դա չի լինելու Արծվիկ Մինասյանը՝ հաշվի առնելով, որ վերջինս ոչ այնքան հարթ հարաբերություններ ունի Կարեն Կարապետյանի հետ։ Բացի դրանից՝ ՀՅԴ-ում բարդ սուբորդինացիոն բուրգ է, ու քիչ հավանական է, որ Արծվիկին պատրաստվում են միակի ու անփոխարինելիի շղարշ տալ։ Հավանական դաշնակցական թեկնածուներ մնում են Աղվան Վարդանյանն ու Արմեն Ռոստոմյանը։ Հաշվի առնելով, որ Սերժ Սարգսյանը փոխվարչապետի երրորդ պորտֆելն ուզում է վստահել հնարավորինս «անշառ» ու քիչ պրոբլեմատիկ մեկին, ապա, մեծ հավանականությամբ, դաշնակ վարչապետացուն լինելու է Աղվան Վարդանյանը, ով այդքան կոնֆլիկտային չէ, որքան Ռոստոմյանը, ու երիցս ապացուցել է իր լոյալությունը։

Առանց վարձատրության ակԾիվիզմի հավես չկա․ ո՞ւր են կորել փողոցային ակցիաների «աստղերը»

Ասում են՝ ճտերին աշնանն են հաշվում։ Հայաստանյան ներքաղաքական իրականությունում այս հայտնի խոսքը ևս կիրառելի է։ Հիրավի, Անդրիասի ճտերին աշնանն է պետք հաշվել։ Նկատե՞լ եք, որ ինչ Անդրիաս Ղուկասյանը գտնվում է անազատության մեջ, շեշտակի նվազել են փողոցային ակցիաների երբեմնի «աստղերի» բենեֆիսների քանակը։

Իրականում, դա բավականին զավեշտալի է, որովհետև այս երիտասարդ աչոնիկներն ու տղուկները մի պահ ջանք ու եռանդ չէին խնայում՝ մերժելու որևէ առնչություն ունենալը ադիոզ Անդրիասի հետ, թե բոլոր բողոքի ակցիաներին ու հանրային միջոցառումներին՝ սկսած տրանսպորտի թանկացման դեմ ակցիաների, ներառած Աֆրիկյանների շենքի քանդումը, Պուտինի այցի օրվա ցույցերը, Էլեկտրիկ Երևանը, և վերջացրած Սասնա Ծռերի օրերին Խորենացու ու Սարի Թաղի հավաքներով, սրանց բազմիցս, պարբերաբար ու շարունակաբար տեսել են Անդրիասի հետ, իսկ թեթևակի ուսումնասիրությունը պարզապես զռացող էր դարձնում այն սպիտակ թելերը, որոնք կապում էին անդրիասասուն ակԾիվիստներին, իրենց հոգեհոր ու ըստա ամենայնի՝ ֆինանսական հովանավորի հետ։

Այժմ Անդրիասը բերդում է ու ըստ ամենայնի, դեռ երկար է այնտեղ մնալու։ Սա, ի թիվս այլ բաների, նշանակում է, որ մինչև չգտնվի մեկ ուրիշ գործիչ, ով պատրաստ կլինի ֆինանսավորել մի քանի, կամ էլ գուցե մի քանի տասնյակ Չէ Գևարյանների փողոցային չարաճճիությունները, ոչ մեկ հավես չի անելու դուրս գա փողոց ու ինչ-որ բան ձեռնարկի։ Թե չէ խնդիրները ու փողոցային ակցիաների առիթները դույզն ինչ չեն նվազել ո՛չ Երևանում, ո՛չ Հայաստանում։ Ավելին՝ շատ ավելի անկարևոր իրադարձություններից հանրային բողոքի ակցիաներ կազմակերպող կոնտինգենտը, այսօր անհավես է ու բավարարվում է միայն ֆեյսբուքում մեկումեջ լիրիկական-հայհոյախառն ստատուսներ ու մեկնաբանություններ գրելով։

Սա ինչ-որ տեղ տխուր է, եթե հարցին նայենք նույն Անդրիասի տեսնակյունից, ապա բացարձակ չարդարացված ներդրում դուրս եկան։ Մարդը տարիներ շարունակ սարնց պահեց-փայփայեց, Ուկրաինա ուղարկեց՝ մայդանների ժամանակ պրովոկատորությամբ զբաղվելու արագացված կուրսեր անցնելու համար, իսկ այսօր այդ ներդրումը դարձավ լրիվ «մարած աբլիգացիաների» խմբակ, որոնց ռեանիմացման համար արդեն նույնիսկ ֆինանսական հոսքը չի օգնի։ Արդյունքում՝ երիտակտիվիզմի ողջ բեռը մնացել է խեղճ Սանասարյան Դավիթի ուսերին, ում էլ անգամ Ֆլետչերում չսովորեցրին նորմալ-հոդաբաշխ-արտահայտիչ խոսք ասելու կուլտուրային, բայց Սանասարյանի էպոպեան ուրիշ թեմա է, որի մասին կխոսենք հաջորդ դասին։